The Beatles

Gandalf

TRWA OD 29.09 DO 6.10 (prace zamieszczone będą 7 października).

Słowo - klucz do opowiadanka dotyczącego The Beatles - DESZCZ
Opowiadanie powinno zawierać do 500 słów.

Pytania kierować na PW do gandalf albo Mrs. Harrison.

Prace przesyłać do gandalf na PW!

Gandalf

Ladies and Gentlemen! Nadszedł ten moment! Konkurs zostaje oficjalnie otwarty Wesoly

<hr></hr>
FABBLE 1

Ostatnia droga...

Świat się zmienia... Ale ja wciąż pozostaję taki sam. Nie dam rady pokonać raka. Odejdę tutaj, w ciepłym, szpitalnym łóżku, trzymając za rękę moją ukochaną żonę i radując się widokiem syna.
Kiedy to nastąpi? Może za rok, miesiąc? Nie, czuję, że już niedługo... Może godzina, może pół. Boże, dałeś mi już tyle czasu na przygotowanie się do spotkania z Tobą, ale wciąż czuję się zagubiony i nie do końca pewny, czy umiem zrobić ten jeden krok, czy umiem przestąpić próg swego życia. Zegarek już jest narzędziem tak nieistotnym. Teraz wiecznością, całym moim życiem jest jedna chwila. Zasypujesz mnie deszczem wspomnień. Każda sekunda, każda nuta czy słowo są jak krople. W ciągu tych lat utworzyłem chmurę wspomnień. Historię mojej osoby... Zespołu. Jesteśmy tak nieliczni wśród tak licznych. Nadszedł czas, żeby to wszystko rozpierzchło się w ciągu jednej chwili. Każde słowo i sytuacja spadają teraz na mnie jak krople wody, wyrywając z gorzkiej zadumy o końcu, budząc mnie z niespokojnego snu, żebym po tym wszystkim znów mógł zasnąć ze świadomością wszystkiego, co zrobiłem. Każde wspomnienie jest jak orzeźwiający plusk zimnej wody w twarz. Wszystko, co było mi dane, widnieje jak na dłoni bożej, zbliżającej się po to, żeby mnie stąd zabrać.
Świat się zmienia. Ale ja zawsze będę taki sam. Czy tutaj, czy tam, gdzie się niedługo znajdę...
Może lepiej odejść w samotności? Nie widząc ognistej rozpaczy bliskich, która parzy nie tylko ich, ale i mnie samego. Nie ma wody, która mogłaby ugasić pożar tych niezmiernie bolesnych uczuć. To rodzaj ognia, którego iskry docierają do najgłębszych zakątków ludzkiej duszy. Ogień, któremu nikt nie może kazać zgasnąć. Sam Bóg jest tak bezbronny wobec tęsknoty za miłością do ludzkiej istoty. Ból wygasa sam, jak ognisko. Nieposkromiony płomień traci swoją moc czując nad sobą baty wspomnień, które są ulgą. Deszcz wspomnień... Pozwala przeżyć to samo po raz setny.
I tak o to ja odchodzę. W deszczową noc. Jak zbłąkany wędrowiec, po raz ostatni ujrzę blask księżyca, który pozwoli mi odnaleźć drogę. Drogę, którą muszę przebyć całkiem sam...

<hr></hr>

FABBLE 2

Angels

Wchodzę do pokoju i zamykam za sobą drzwi. Są ciężkie, okropnie ciężkie. Wielkie i straszne, napieram na nie całym ciałem, ale one nawet nie drgną.
- Przyklej je - mówi George. Ma rację, to je załatwi... ale ja nie mam kleju. Poddaję się, padam na kolana. Dywan mieni się wszystkimi kolorami, wyciąga się, próbując dotknąć mojej twarzy. Nagle moje ciało zmienia się w galaretkę, a ja nie mogę zdecydować, o jakim smaku. Mam nadzieję, że truskawkowym. Truskawki są dobre.
- Lubisz truskawki? - pytam George'a. Dywan jest taki miękki...
- Pada kolorowy deszcz - odpowiada George. - Zabrał tęczy wszystkie kolory.
Nie możemy tego tak zostawić, musimy pokolorować tęczę na nowo. Odwracam głowę, chcę wstać i powiedzieć o tym George'owi, ale jestem przyklejony do dywanu. Musiałem przykleić się klejem z drzwi. Słyszę swoje imię, nade mną stoi George, wysoki jak sufit, wysoki jak chmury i słońce.
Nagle podłoga zaczyna się kołysać. Panikuję, starając się czegoś złapać.
- Otwórz drzwi, to trzęsienie ziemi - krzyczę do George'a.
- Moje nogi... - odpowiada, upadając na podłogę. Sprawdzam. To straszne, trzęsienie ziemi zabrało mu nogi. Nie może wstać. Ja też nie, czołgamy się po podłodze. Musimy się ukryć, nie chcę umierać. Chowamy się pod poduszką. Ale poduszka jest ciężka, przygniata nam głowy, nie możemy oddychać. Słyszę jak drzewo na zewnątrz rośnie - trzęsienie ziemi musiało się skończyć. Wstaję i nagle mogę latać, lekki i wolny. Jestem ciekaw, czy wyrosły mi skrzydła. Wielkie, białe skrzydła. Pytam George'a, czy chce, żebym nauczył go latać. George się zgadza, a jego oczy zmieniają kolor - są brązowe, zielone, niebieskie... Otwieram okno i chwytam go za rękę.
Rozłożymy skrzydła i polecimy prosto do nieba, jak dwa anioły.

<hr></hr>

FABBLE 3

Ciężkie, burzowe chmury powoli przetaczały się nad spokojnym Liverpoolem. Ludzie przyspieszali kroku, chcąc zdążyć do domu przed ulewą. Dwóch staruszków spokojnie przyglądało się mijającym ich ludziom. Jeden z nich podjadał ziarna słonecznika, drugi co chwilę poprawiał swój stary kapelusz pamiętający lata pięćdziesiąte.
- Wiesz, nad czym się ostatnio zastanawiałem, John? - spytał jeden z nich, sięgając po kolejne ziarno i wsadzając je sobie do ust. Jego rozmówca mruknął i poprawił kapelusz. - Myślałem nad tym, co... co by się stało, gdybyśmy jednak założyli ten zespół - dokończył pierwszy staruszek i zakaszlał. John zapatrzył się gdzieś przed siebie.
- Też ostatnio nad tym myślałem. Po pierwsze, brakowałoby mi tego parku i siedzenia tutaj na ławce. A po drugie, kiedy słucham muzyki moich wnuków, cieszę się, że nie jestem muzykiem. To zabija moje uszy. Dostałbym szału.
- Tylko spójrz na Rolling Stonesów! Kiedyś miło się ich słuchało, a teraz myślą że są wieczni i koncertują ile wlezie, a przecież są w naszym wieku! Paranoja... - mruknął pod nosem pierwszy staruszek. Na chwilę zapadła cisza.
- Nie. Nie chciałbym być muzykiem. Kto wie, czy nie odbiłaby nam palma. Sława i pieniądze potrafią zepsuć człowieka do cna. Przecież pamiętasz Paula, George! Był naszym kumplem, dopóki nie stał się sławny. Potem o nas zapomniał.
George powoli pokiwał głową.
- Zbiera się na deszcz - mruknął pod nosem, chowając słonecznik do kieszeni.
Dwaj mężczyźni powoli podnieśli się z ławki i rozmawiając cicho, ruszyli w stronę domów.

<hr></hr>

FABBLE 4

REPORTER: Wita państwa korespondent brytyjskiej, a jakże, telewizji BBC, Grzmisław Mżawka! Zostałem wywieziony…to znaczy, znajduję się w wiosce rdzennego plemienia indiańskiego - Apaczów…gdzieś…sam nie wiem, być może w okolicach…ee…Arizony? To właśnie tutaj nie kto inny, jak tylko John Lennon wraz ze swoją świeżo poślubioną małżonką, Yoko Ono, przeprowadzi już za moment akcję na rzecz pokoju na świecie „Rain-ing”. Ale najpierw wywiadzik!
Pozwólmy sobie zatem przybliżyć państwu cele tego zdarzenia. John, o co w tym wszystkim chodzi?
JOHN: Czy zastanawialiście się kiedyś, ilu ludzi na świecie, prócz Londynu, jest nieszczęśliwych z powodu braku opadów deszczu?
YOKO: Czy wyobrażacie sobie, jak wielu z nich brakuje deszczówki do podlewania ogrodu, oprócz Londyńczyków?
JOHN: W związku z tym ja i Yoko mamy zamiar odprawić taniec deszczu; w zasadzie to nie wiemy, jak się to robi, ale w końcu…
YOKO: …wszystko to w imię pokoju. Bo ludzie to w ogóle niby wolą słońce - prawda, John? - bo gdy pada, to każdy jest nastawiony raczej depresyjnie, wskutek czego robi się agresywny, więc z pokoju nici, no ale…
JOHN: …ale…ale…Yoko stworzyła na tę okazję specjalną piosenkę.
REPORTER: O nie!
YOKO: Słucham?!
REPORTER: To znaczy…niesamowite!
JOHN: Kontynuując, piosenka ma tytuł „Give Peace a Dance”.
YOKO: Chcemy, by nigdzie na świecie nie brakowało deszczu, oprócz Londynu.
JOHN: A ja chciałbym jeszcze dodać, że w wyk…
REPORTER: Ej, to jest moja kwestia! W wykonaniu piosenki, proszę państwa, naszym szlachetnym artystom, albo lepiej: artyście i jego żonie!, pomogą różni popularni artyści: Rynnanna znana dzięki przebojowi „Umbrella”, Ryszard Rynnowski, Michał Bajoro i wielu, wielu innych takich. Tymczasem oddaję głos do studia, do zobaczenia!

<hr></hr>

FABBLE 5

Deszcz

Krople deszczu były wszędzie. Spływały po szyi, niknęły w bawełnianej koszuli. Rozbijały się o twardą skórę znoszonych butów. Kilka zawisło na rzęsach przesłaniając widok. Z szerokim uśmiechem otarła twarz mokrym rękawem, chcąc ją wysuszyć i roześmiała się, spostrzegając bezsensowność tego zabiegu.
Samotny przechodzień uniósł brwi w zdumieniu. Lało niemożliwie, jak to w Anglii, a dziewczyna radośnie podskakiwała, na dodatek podśpiewując pod nosem. Nienormalna albo cudzoziemka. A może zakochana?
Wdepnąwszy głęboką kałużę, roześmiała się jeszcze raz i puściła biegiem.
Przechodzień prychnął pod nosem. Jednak nienormalna.
Cynthii było to całkowicie obojętne. John na nią czekał. Na nią! Nie chciała się spóźnić. Nie chciała być ani chwili dłużej z dala od niego... Zbyt bardzo go kochała.
***
Krople deszczu były wszędzie. Ubranie miała przemoczone, włosy w nieładzie. Zaczynało jej być zimno. Chciała wrócić do domu, ale to chyba nie byłby dobry pomysł, skoro wybiegła trzaskając drzwiami. Skuliła się mocniej pod starym drzewem. Krople nadal pieszczotliwie obmywały rosnący siniak pod jej okiem. Zagryzła wargi, żeby nie płakać.
Samotny przechodzień obrzucił ją zdziwionym spojrzeniem. Co ta dziewczyna robiła w środku nocy na ulicy? Nienormalna albo kobieta lekkich obyczajów. A może nieszczęśliwie zakochana?
Dotknęła spuchniętego policzka. Dlaczego on to znowu zrobił? Dlaczego ją tak ranił? Przecież obiecał. Nie mogła już dłużej powstrzymywać nieuniknionego. Objęła się ramionami i zaczęła cicho łkać, kołysząc się rytmicznie w tył i przód.
Przechodzień spojrzał na nią ze współczuciem. Jednak nienormalna.
Cynthię zaprzątało coś zupełnie innego. Powinna odejść od Johna. Skończyć ten chory związek. Nie potrafiła... Zbyt bardzo go kochała.

<hr></hr>
GŁOSUJCIE W ANKIECIE, KTÓRA ZAMIESZCZONA ZOSTAŁA U GÓRY.

Mrs. Harrison

Już czuję, że to będzie mój ulubiony konkurs Cool

A głos oddałam na fabble nr 4, bo po przeczytaniu zdania 'Give Peace a Dance' wyplułam na siebie colę.

Marta Harrison

ja oddałam głos na piątkę. Mruga

lovelennon

4!

Luczija

Numer 3.

Byłby też niezły hardkor w tym klimacie, gdyby Bitelsi byli ławkowymi żulikami. Laughing

szpakcia

Mrs. Harrison

Trzeba było samej napisać fabble o Johnie i Paulu.
Nie chciało się ruszyć dupy, to nie ma.

manea

Czwórka ROCKS Laughing

. I nie chodzi mi tylko o te wszystkie perełki, jak „Rain-ing”, „Give Peace a Dance”, Rynnanna znana dzięki przebojowi „Umbrella”, Ryszard Rynnowski, Michał Bajoro, "JOHN: W związku z tym ja i Yoko mamy zamiar odprawić taniec deszczu; w zasadzie to nie wiemy, jak się to robi, ale w końcu…
YOKO: …wszystko to w imię pokoju. ".
To jest genialna parodia wszystkich ekstrawaganckich pomysłów Johna i Yoko, chylę czoła przed autorką Mruga

Gandalf

To co, pobawimy się na końcu w zgadywanie, które fabble jest czyje? Laughing

Po zakończeniu konkursu Mruga

manea

Tak, pobawmy się! Wesoly

Nie zdradzaj, kto jest kim :> Ja mam swoje typy, chociaż trudno stwierdzić, bo nie wiadomo, kto wziął udział.

lennon-freak

4!
I bez komentarza!

Gandalf

manea

Mogę się założyć, że nie tylko masz, a nawet są PEWNE Jezyk

Niqus

gdy czytałam nr. 1, to dochodziłam do końca pierwszej linijki i odwracałam wzrok albo zamykałam stronę.... to jest chyba negowanie rzeczywistości Jezyk

ale jakoś udało mi się dojść do końca Mruga

nr. 2 ma świetlny styl

uwielbiam taką psychodelę, ale jak na ten klimat to zakończenie jest moim zdaniem zbyt podniosłe >_o

nr.3 jest świetne pod względem pomysłu Wesoly

myślałam na początku że John gada z Paulem, ale fakt - Paul jest zbyt przebojowy żeby siedzieć sobie na ławeczce i zajadać słonecznika x3

nr.4 Laughing

BUAHAHAHAA! Parasolka-olka-olka xD
genialne xD
(oprócz Londynu! xD)

nr.5 ... ... ... chyba na to właśnie zagłosuję Kwadratowy

bo nie wiem co napisać Wesoly

miotam się między 1 a 5... może rzucę monetą? xD