The Beatles

Szlachcianka

W sumie to co powiedziałam - o mysleniu patologicznie - to nie był do końca żart.
Zupełnie inaczej na to patrzę od momentu, kiedy mój tata się wyprowadził.
Wcześniej patrzyłam bez obaw w przyszłość, wierzyłam w miłość i poświęcenie, chciałam mieć dzieci i byłam niemal pewna, że spotkam kogoś, kogo pokocham.
Teraz już tak nie myślę.
Widzę, że wszystkie mieszkacie z obydwojgiem (jak to się odmienia? Laughing

) rodziców. To dobrze i nie życzę wam przeżywania tego, co ja musiałam przeżyć. Taka rzecz, jak rozwód jednak zmienia myślenie o tym.
Moja mama poświęciła dzieciom i mężowi karierę. Mogła zostać na uniwersytecie - teraz byłaby profesorem. Nie została i tego żałuje. Bardzo żałuje. Nie chcę powtórzyć jej błędu.

Mrs. Harrison

Mieszkam z obydwojgiem Rodziców, ale nie jest tak różowo, jak to sobie wyobrażasz. Nie będę się na ten temat rozpisywać, bo staram się generalnie chwalić swoich Rodziców. Poza tym nie mam na to ochoty.
Tak czy inaczej, nie wszyscy pochodzą z 'pełnych' domów. Bzudra, nawet domy z jednym Rodzicem mogą być pełne. Nie Ciebie jedną to spotkało. Niektórzy mają gorzej od Ciebie.
Co nie zmienia faktu, że nie trzeba zwątpić we wszystko po rozwodzie Rodziców.
Nie dziwię się, że takie załamanie nastąpiło, ale równie dobrze może się cofnąć. Za kilka lat może znów odzyskasz wiarę.

Szlachcianka

Wiesz, dla mnie to była duża tragedia: nie sam rozwód, ale to, co po nim nastąpiło.
Stała się prawie najgorsza rzecz dla dziecka - w sensie dziecka rodziców - o której nikomu nie powiedziałam i raczej nie chce opowiadać i wywoływać tego znowu.
Nie sądze, żeby mi minęło za parę lat. Zawszę będę miała 'rysę na psychice' i nigdy nie będę ufała mężczyźnie do końca, dopóki się nie przekonam, że jest tego wart.

Cissy.

Joga

Szlachta, ja też pochodzę z rozbitej rodziny. Dla mnie samo rozstanie z ojcem i jego brak nie było takim ciosem, jaki następował każdego dnia przed rozwodem. Nigdy już nie wypiję alkoholu. Kiedy ktoś blisko mnie jest pijany czy coś, chce mi się żygać.
Matka też poświęciła swoje życie na mojego ojca. Mogła zamiast przekrętów znaleźć uczciwą pracę. Jednak ojciec pociągnął ją tak, że do teraz ganiają ich po sądach.
Ostatnio się dowiedziałam, że to cud, że się urodziłam. Bo ojciec nie chciał drugiego dziecka, kazał matce usunąć ciąże. Jednak mama nie zrobiła tego no i jestem, choć czasem żałuję.
Nie Ty jedna tak masz, uwierz mi. Jednak całe to moje przeklęte dzieciństwo nie zraziło mi psychiki do dzieci. Uwielbiam je, uwielbiam jak patrzą na mnie w autobusie i uśmiechają się. Zawsze poprawiają mi humor i wnoszą nadzieję, że ten świat nie jest taki zły.
Nie zraziłam się też do facetów. Wiem, że matka ożeniła się z ojcem, bo zaimponował jej wiedzą i intelektem. Za późno poznała jego charakter. I to był jej błąd.

Mrs. Harrison

Życie czasem zadaje ciosy, po których trudno się podnieść i o których trudno zapomnieć. Wiem coś o tym, mimo, że niektóre z Was mogą powiedzieć więcej o życiu niż ja. Ale nie ciągnijmy już tego tematu może, co..?

Magda McCa

Jestem na końcu, ja tylko chcę powiedzieć, i już możemy nie ciągnąć. Tematu, rzecz jasna Mruga

Ja bym bardzo, bardzo chciała mieć dzieci, właśnie tak jak to powiedziała Hrs., dać im to, co ja mam. czasami sobie myślę, jakbym wychowywała dzieci, no i chcę je mieć (ale boję się ciąży Wesoly

). Szczęśliwa rodzina, to dla mnie więcej, niż kasa. Oczywiście, dobrze jak jest, temu nie zaprzecze. Ani temu, że jakbym nie miała środków, też nie zdecydowałabym się na dziecko, którego nie byłabym w stanie utrzymać, nawet już wtedy nie patrząc na siebie.
I co do rodziców. Szlachta, ja bym chyba dała wszystko, żeby być na Twoim miejscu. Wolałabym naprawdę mieć oboje rodziców, nawet skłóconych, ale ich mieć, niż mieć tylko tatę (mówimy o rodzicach, więc o cioci nie wspominam), i zaledwie kilka wspomnień z mamą, które mogę policzyć na palcach.

Lennonka

Tak, to jeszcze ja się wypowiem i możemy już nie ciagnąć Mruga

Magda McCa

Brawo Lenny, bardzo mądre słowa.

Lennonka

Ja i mądre słowa to dwie sprzeczności. Wesoly

Mrs. Harrison

Wiecie, nad czym ostatnio myślałam? Na tym, że jesteśmy skazani na istnienie.
Nie mówię o życiu. To znaczy, też. Ale nie do końca. Mówię o tym, że jeśli już się urodzimy, to nie mamy takiej opcji, jak przestać istnieć. Bo nawet, jak życie się skończy, zacznie się drugie - wieczne. Więc nie mamy takiego wyboru jak 'istnieć czy nie?'. Jeśli chodzi o życie, to teoretycznie taki wybór jest - mówię tu o samobójstwie. Oczywiście, jest to kwestia drażliwa, sporna itd., no ale czysto teoretycznie i logicznie, nie mieszając do tego wiary i poglądów, to taką możliwość zawsze możemy wybrać i swoje życie zakończyć. Tymczasem nie mamy szansy zakończyć istnienia. Istniejemy i istnieć będziemy. Trochę mnie to przeraża.

Magda McCa

Rzeczywiście. To jest na swój sposób straszne...
Mnie w ogóle przeraża to, jak sobie pomyślę, że żyję, i nic z tym się nie da zrobić, i że śmierć, której się boję, kiedyś musi w końcu przyjść, i nic z tym nie zrobię...

Joga

A skąd masz pewność, że istnieje Bóg? Że pójdziemy do nieba? Że nasze dusze będą istnieć zawsze? Może po prostu umrzemy i już...koniec. Na zawsze. Też tak może być. Albo reinkarnacja, ale to już inna sprawa nieco.

Mrs. Harrison

Ja najbardziej boję się dwóch rzeczy, jeśli chodzi o śmierć.
Pierwsza to taka, że trafię do piekła i będę się tam męczyć przez wieczność (!), bez żadnej nadziei;
A druga to taka, że po śmierci nie ma nic. Nic, totalnie nic. Po prostu zniknę.

Wiem, że przeczę sama sobie, bo z jednej strony przeraża mnie wieczne istnienie, a z drugiej boję się, że tego istnienia nie ma... Ale taka już jestem, lubię wszystko roztrząsać i się głowić nad tego typu założeniami.

Poza tym wszystkiego się boję Rolling Eyes

/Joga - w Boga wierzę, więc wierzę też w istnienie po śmierci. Za to nie wierzę w reinkarnację, choć... byłoby to... hmmm... ciekawe?